سیستم اعلام حریق متعارف | کانونشنال

سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال (Conventional Fire Alarm System)  یکی از قدیمی ترین سیستم های کشف و اعلام حریق است که در حال حاضر بیشتر در ساختمان های کوچک مورد استفاده قرار می گیرد.

به طور کلی سیستم یا دستگاه اعلام حریق، سیستمی است که در صورت بروز آتش سوزی، برای کشف و آشکارسازی حریق به کار می رود. سیستم های اعلام حریق دارای دو نوع دستی و اتوماتیک است که سیستم اعلام حریق متعارف از نوع اتوماتیک بوده و اساس کار این سیستم بر مبنای تشخیص حریق در زون دچار آتش سوزی توسط دتکتور یا حسگر اعلام حریق در گام اول و سپس ارسال پیام به کنترل پنل یا تابلو اعلام حریق در گام بعدی است. در این مرحله کنترل پنل پیغام را بررسی کرده و پس از پردازش های لازم و بررسی صحت وقوع حریق و عدم وجود خطا در سیستم،آژیر و فلاشر اعلام حریق را فعال می کند. در صورت استفاده از این سیستم، امکان تعیین نقطه دقیق آتش سوزی وجود نداشته اما می توان منطقه آتش گرفته را با وجود ویژگی زون در این سیستم مشخص نمود.

سیستم اعلام حریق متعارف چیست و عملکرد آن به چه صورت است؟

در سیستم اعلام حریق کانونشنال ساختمان مورد نظر به چند منطقه یا زون تقسیم شده و هر زون به صورت جداگانه نام گذاری می شود که با بهره گیری از تجهیزات اعلام حریق مانند دتکتور دود،دتکتور حرارتی،شستی اعلام حریق،آژیر و فلاشر،زون یا منطقه دچار حریق را تشخیص داده و آتش سوزی را اعلام می نماید. در این سیستم میزان جریان عبوری دارای اهمیت ویژه ای است زیرا اساس عملکرد این سیستم بر پایه مقدار جریان عبوری از مدار استوار است.

آشکارسازها و شستی های مورد استفاده در سیستم اعلام حریق متعارف(کانونشنال) در حالت عادی غیر فعال هستند اما زمانی که دتکتور و شستی فعال می شوند مدار؛ بسته می شود. حساسیت این تجهیزات توسط کارخانه سازنده از قبل تعیین شده و قابل تغییر نیستند.این تجهیزات دارای عملکرد رله گونه بوده و با توجه به حساسیت مشخص شده در حالت هشدار یا عادی قرار می گیرند. این سیستم بر اساس مقدار جریان عبوری در 4 وضعیت قرار می گیرد:عادی،باز،هشدار و اتصال کوتاه

حالت اول حالت عادی است که جریان عبوری از مدار کم و به میزان نرمال است. در این حالت چراغ سبز روشن است. حالت دوم زمانی رخ می دهد که ممکن است یکی از سیم ها دچار آسیب و یا پارگی شده باشد که در این صورت چراغ زرد که به معنی اشکال در سیستم است فعال می شود.

حالت سوم هنگام وقوع حریق رخ می دهد که چراغ به رنگ قرمز در می آید و برای هشدار به کار می رود. در نهایت حالت چهارم و یا آخر زمانی رخ می دهد که سیستم دچار اتصال کوتاه می شود. اتصال کوتاه زمانی رخ می دهد که دو سیم با هم برخورد کرده اند و دچار اتصالی شده اند که در این حالت نیز چراغ زرد روشن می شود.

کاربرد سیستم اعلام حریق متعارف(کانونشنال)

سیستم های اعلام حریق متعارف به دلیل نوع سیم کشی و ساختاری که دارند برای مکان های با مساحت کوچک مورد استفاده قرار می گیرند و برای ساختمان های مسکونی کوچک،خرده فروشی ها و مکان هایی با تردد کم به کار برده می شوند. فروشگاه های بزرگ و ساختمان هایی که تردد بالایی دارند مانند بیمارستان ها،ادارات دولتی،هتل ها و مکان های مشابه اینها نمی توانند از این سیستم استفاده کنند زیرا توانایی پشتیبانی از فضای آن ها را ندارد.

مشخصات فنی سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال

در این سیستم چندین آشکارساز یا حسگر دود یک منطقه یا زون را پوشش داده و در قالب یک مدار به هم پیوسته به کنترل پنل اعلام حریق متصل می شوند، بنابراین هر مدار نماینده یک زون می باشد. همچنین نحوه اتصال تجهیزات اعلام حریق به صورت شاخه ای (ستاره ای یا شعاعی) می باشد. در این سیستم به هر مرکز می توان 16،12،8،4،2 زون متصل نمود.

در هر زون حداکثر 25 المان قرار گرفته و در صورت بروز حریق،چراغ مربوط به آن منطقه بر روی کنترل پنل روشن می گردد.تمامی تجهیزات مورد استفاده در این سیستم باید از نوع متعارف بوده و بسته به ویژگی های کنترل پنل مرکزی در هر مدار،می توان از تعداد محدودی آشکارساز یا دتکتور اعلام حریق و تعداد بی شماری شستی استفاده نمود.تعداد استاندارد دتکتور در هر زون متعارف،حداکثر 32 عدد می باشد.

سیم کشی و نقشه سیستم اعلام حریق متعارف

روش صحیح سیم کشی در سیستم های اعلام حریق متعارف اهمیت ویژه ای دارد زیرا اگراز کابل های استاندارد و مناسب استفاده نگردد یا سیم کشی دارای اشکال باشد عملکرد صحیح سیستم در هنگام بروز حریق با مشکل روبرو خواهد شد.

به صورت کلی می توان سیم های مدار اعلام حریق را به دو گروه تقسیم بندی نمود و با توجه به خصوصیات هر گروه، کابل مناسب با آن را به کار برد:

1. کابل هایی که پس از آشکارسازی حریق مورداستفاده قرار نمی گیرند مانند کابل های دتکتورها و شستی ها
2. کابل هایی که بعد از کشف حریق مورد استفاده قرار می گیرند مانند کابل های منبع تغذیه،آژیرها و چراغ ها

برای گروه یک؛ کابل یک و نیم میلی متر مربع با عایق پروتودور استفاده می شود ولی در مکان هایی که امکان ساییدگی،ضربه یا جویدگی توسط حیوانات وجود دارد باید از کابل هایی استفاده نمود که دارای غلاف مکانیکی باشند.

برای گروه دوم نیز می توان از کابل گروه یک استفاده نمود به شرطی که محافظ مکانیکی اضافی نظیرلوله های فولادی وجود داشته باشد یا داخل لوله پی وی سی حداقل 12 میلی متر گچ به صورت توکار گذاشته شود.

مدار سیستم اعلام حریق متعارف

هر کنترل پنل باید حداقل دارای دو مدار باشد تا بتوان تجهیزات کشف و اعلام حریق را بر روی آن نصب نمود.تجهیزات کشف حریق در مدارهایی جداگانه با نام زون قرارگرفته و تجهیزات اعلام حریق(هشداردهنده ها) در مدارهای جداگانه دیگری قرار می گیرد. دو رشته سیم برای هر مدار از کنترل پنل مرکزی خارج و پس از گذر از تجهیزات کشف و اعلام حریق در آخرین قطعه مسیر در یک زون پایان می یابد.

در انتهای هر مسیر به دلیل باز بودن انتهای مدار، از یک المان انتهای خط (مقاومت اهمی،دیود یا خازن) برای بازگشت جریان از یک قطب به قطب دیگر استفاده شده و معمولا در نقشه ها المان انتهای خط با EOL نمایش داده شده و توسط کارخانه سازنده مشخص می شود.

در سیستم های اعلام حریق کانونشنال بایستی حداقل دو خط مدار خروجی آژیر وجود داشته باشد تا اگر در یک مدار خطا ایجاد شد، مدار دیگری بتواند وظیفه خود را انجام دهد.

 چهار وضعیتی که هر سیستم اعلام حریق می تواند داشته باشد عبارتند از حالت های عادی،باز،هشدار و اتصال کوتاه. حالت عادی وضعیتی است که جریان عبوری از مدار کم و نرمال است که در این وضعیت چراغ در حالت سبز روشن قرار دارد.

حالت بعدی زمانی است که ممکن است یکی از سیم ها دچار آسیب یا پارگی شده اند که در این وضعیت چراغ زرد روشن می شود که به معنی اشکال در سیستم است. حالت سوم که چراغ به رنگ قرمز در می آید به معنی وقوع حریق می باشد.حالت چهارم زمانی رخ می دهد که اتصال کوتاه در سیستم اتفاق افتاده باشد. اتصال کوتاه زمانی رخ می دهد ک دو سیم با هم برخورد کرده و به اتصالی دچار شده اند که در این حالت نیزچراغ زرد،روشن می گردد.

انواع سیستم اعلام حریق متعارف

این سیستم به دو نوع تقسیم می گردد که عبارتند از: آژیر مستقل(زونال) و آژیر عمومی(جنرال)

در نوع آژیر مستقل یا زونال یک خط آژیر، برای هر زون وجود دارد اما در نوع آژیر عمومی یا جنرال برای تمامی زون ها یک خط آژیر وجود دارد. به همین دلیل آژیر زونال در پروژه های بزرگ و آژیر جنرال در پروژه های کوچک استفاده می گردد زیرا وقتی حریق اتفاق می افتد آژیر جنرال در تمامی طبقات به صدا در می آید و با توجه به اینکه در ساختمان های بزرگ نیاز به تخلیه مرحله ای و تکی طبقات می باشد فلذا استفاده از آژیر جنرال توصیه نمی گردد.

اجزا سیستم اعلام حریق کانونشنال(متعارف)

دتکتور سیستم اعلام حریق: وظیفه دتکتورها این است که سیگنال های دریافتی را به کنترل پنل مرکزی ارسال نموده تا کنترل پنل بتواند به سایر اجزای سیستم فرمان بدهد.

شاسی اعلام حریق: یکی از اجزای سیستم اعلام حریق شستی می باشد که در صورت بروز حریق باید طلق و شیشه شستی شکسته شده و خطر به دستگاه مرکزی اعلام گردد.

آژیر اعلام حریق: این آژیرها را می توان در مسیرهای خروجی و راهرو و پله ها مشاهده نمود. آژیرها سیستم های صوتی و شنیداری هستند که پس از دریافت فرمان از کنترل پنل هشدار دادن را آغاز می کند.

کنترل پنل: این بخش وظیفه مدیریت سیستم اعلام حریق را برعهده داشته و پس از دریافت سیگنال از دتکتورها و شناسایی محل آتش سوزی،فرمان هشدار را صادر می کند. نصب این قطعه باید در مکان های پر رفت و آمد و قابل دسترسی و مشاهده صورت گیرد.

سایر تجهیزاتی که سیستم اعلام حریق را تکمیل می نمایند عبارتند از چراغ ریموت سر درب اعلام حریق،جداکننده اتصال کوتاه،منبع تغذیه و چراغ چشمک زن سیستم اعلام حریق متعارف

مزایای سیستم اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق متعارف در ساختمان های کوچک کاربرد داشته و در مقایسه با سیستم اعلام حریق آدرس پذیر در ساختمان های کوچک مقرون به صرفه تر بوده و صرفه اقتصادی آن در ساختمان های کوچک مورد توجه قرار می گیرد.

همچنین مراحل نصب و کارکردن با این سیستم راحتتر بوده و در ساختمان های کوچک کارکرد مناسبی دارد و عیب یابی این سیستمها نیز آسان است.

معایب سیستم اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق متعارف در مقابل سیستم اعلام حریق آدرس پذیر دارای معایبی می باشد که به آن اشاره می شود:

اطمینان کمتر و خطای بیشتر

عدم تشخیص مکان دقیق بروز حریق

عدم امکان تست و تشخیص خطای سنسورها

 

 

تفاوت سیستم اعلام حریق متعارف با سیستم اعلام حریق آدرس پذیر

در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر هر یک از تجهیزات متصل به دستگاه، دارای آدرس منحصر به فرد بوده که به کنترل پنل مرکزی متصل است که پس از وقوع حریق محل دقیق آتش تشخیص داده می شود و می توان از روی تجهیزاتی که سیگنال اعلام حریق را به کنترل پنل می فرستند مشخص نمود که آتش سوزی در کجا رخ داده است. این سیستم معمولا برای ساختمان های بزرگ،هتل ها،بیمارستان ها و به طور کلی سازه ها و پروژه های بزرگ مورد استفاده قرار می گیرد اما در سیستم اعلام حریق متعارف تنها منطقه یا زون آتش سوزی مشخص می شود و همین موضوع در کار نیروهای امدادی برای تعیین محل دقیق آتش سوزی تاخیر ایجاد می کند.

وندور لیست سیستم اعلام حریق متعارف مورد تایید آتش نشانی

با توجه به اهمیت ویژه مبحث ایمنی در برابر حریق، شرکت های بسیاری تولید کننده یا واردکننده انواع سیستم های اعلام حریق هستند اما نکته قابل توجه در این میان این است که سازمان آتش نشانی و خدمات ایمنی شهرداری به منظور شفاف سازی و اطلاع رسانی مراکز مورد تایید، نام شرکت های مختلف را در یک لیست گرداوری نموده است و سازمان به غیر از شرکت هایی که در این لیست آمده اند سایر فروشندگان را به رسمیت نشناخته و مسئولیت خرید از این فروشندگان بر عهده خریدار می باشد. ساختمان های بالای پنج طبقه برای گرفتن تاییدیه پایان کار از شهرداری باید مجهز به سیستم های اعلام حریق بوده و این سیستم ها باید از شرکت های مورد تایید آتش نشانی تهیه گردد.

شرکت لیدوما از جمله شرکت های مورد تایید سازمان آتش نشانی بوده و شما می توانید با تماس با ما از مشاوره رایگان در جهت استعلام قیمت سیستم اعلام حریق متعارف و خرید آن اقدام نمایید.

از اینجا دانلود کنید.