سیستم اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق متعارف  از چند مدار (زون) تشکیل شده است. هر کدام از این مدارها شامل اجزاء مختلف اعلام حریق (دتکتورها، آژیرها و …) می باشد. که در ناحیه مشخصی از ساختمان نصب می شوند. پنل کنترل مرکزی و اعلام حریق به شبکه برق اصلی وصل می شود. همچنین در زمان قطع برق امکان حفظ سیستم توسط باتری وجود دارد. سیستم اعلام حریق متعارف از یک پنل مرکزی، دتکتور ها، هشداردهنده های صوتی و دیداری تشکیل شده اند. سیگنال الکتریکی سیستم اعلام حریق متعارف از نوع آنالوگ (غیردیجیتال) است. نقطه ضعف این سیستم ها عدم امکان تشخیص محل دقیق حریق می باشد.

زون

بهترین راه برای کشف حریق در ساختمان ناحیه بندی است. به طوری که ساختمان را به چند ناحیه تقسیم کرده. و هر کدام از این قسمت های کوچک را یک زون می نامیم. هر زون دارای تجهیزاتی شامل کاشف ها و شستی اعلام حریق بوده. که در پانل مرکزی جداگانه تعریف می شوند. 

نکاتی در مورد زون ها

• در ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﯾد ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ زون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد.
• نباید مساحت هر زون از 2000 متر مربع (مطابق استاندارد NFPA) و از 1600 متر مربع (مطابق استاندارد BSI) تجاوز کند.
• مطابق استاندارد BSI در صورتی که یک زون شامل چند منطقه حریق باشد. مجموع مساحت کل نباید از 400 متر مربع بیشتر شود.
• مسافت طی شده در داخل یک زون تا محل حریق نباید از 60 متر بیشتر باشد.
• تعداد شستی های اعلام حریق در یک زون نامحدود می باشد.